Mój Przyjaciel - Golem

Mój Przyjaciel – Golem

Twór zaciekawił mnie, gdyż był mną, a ja byłem tworem i wszystko wokół odczuwałem w pełni. ~ J. D.

  Świat budował się na moich oczach. Kamienne bloki powstawały z szarego prochu, który niesiony wiatrem zasilał krańce ziemi.

  Wszystko to było poruszające, a moje serce trzepotało radośnie w piersi. Wiedziałem, że każdy fragment tego uniwersum jest częścią mnie.

   Na początku zrodził się chaos, a chmura pełna odpadków wirowała, przybierając coraz to nowsze kształty. Widziałem w niej czerwień i biel – moje ulubione kolory. Po pewnym czasie pył zatrzymał się i ukształtował coś na kształt sylwetki. Czarne, pozbawione wyrazu oczy spojrzały na mnie.

  - No pięknie – rzekłem z przekąsem. – Teraz jesteśmy tu we dwóch.

  Stwór przekrzywił lekko głowę, a następnie dłonią pozbawioną palców dotknął mojego policzka – odwzajemniłem gest. Ciałem przyjaciela wstrząsnął dreszcz, lecz nie przejmowałem się tym.. Musiałem go ukształtować. Wolną rękę zanurzyłem w jego esencji, zmieniając ją. Opuszkami wyczuwałem stalowy rdzeń, pulsujący w piersi.

  - Będzie bolało – ostrzegłem.

  Zacisnąłem dłoń i delikatnie ją obróciłem. Głęboki ryk przeciął powietrze. Zdawało się, że sam kosmos woła Boga o pomstę.

  Ma myśl głęboko zakorzeniła się w potworze.. Była również jego myślą. Skalne bloki oderwały się od podłoża i podążyły w stronę mego dzieła. Prehnitowe ciało poruszyło się niezgrabnie. Teraz stwór znacznie bardziej przypominał człowieka, mimo iż wykonany był ze „słonecznej wody”.

  - Chodźmy.

  Głaz posłusznie ruszył za mną. Wiedział, że jesteśmy jednym. Ja należałem do niego, a on do mnie – zasada równowartej wymiany.

  Odczuwanie z jednej strony było przekleństwem, a z drugiej rozkoszą. Dostąpiłem zaszczytu, otrzymując duszę, lecz wciąż w pełni nie pojąłem zasad kierujących światem.

  Czerń rozciągała się przed nami, a wszystko wokół był nieruchome. Nicość nie jest niczym, bo przecież nicość „była” i wciąż się przede mną unosiła.

  Pstryknąłem palcami, a na niebie uformowały się gwiazdy. Niebieskie punkty ozdobiły nieboskłon, dając upust mej wściekłości. Każda z nich była wyjątkowa, choć tylko jedna miała być początkiem. Zmrużyłem oczy. Zamarznięta woda opadła na nas, roztrzaskując się na skórze kompana. Oceany, rzeki i jeziora powstały z błękitnych skał, które chwilę wcześniej miałem obrócić w perzynę. Nie podobały mi się, więc postanowiłem je zniszczyć.

  Stworzyłem ziemię płaską, pokrytą tylko cienką warstwą płynu. Za horyzontem rysowało się słońce, które było apogeum mej twórczości.

  - Jak się nazywam? – spytał mnie stwór głosem chłopca.

  - Dowiesz się, gdy skończę – odparłem z uśmiechem.

  To wszystko jest mną.

  Dotknąłem klatki mego przyjaciela. Jego kształt znów się zmienił – teraz był gigantycznym posągiem, zdolnym utrzymać w swych dłoniach górę. Brązowe ciało pokryły pnącza, a jego kamienna głowa stała się fundamentami miasta.

  - Zdradzisz wreszcie me imię?

  - Owszem – przytaknąłem. – Zwiesz się Golem i jesteś mną. Wiesz po co cię stworzyłem?

  - Nie – pokręcił głową.

  - By nie być samotnym.

PS. Mowa o świecie wyobraźni - take care ;)