Bogowie Czasu - Sprostowanie i Pytania

  Po pierwsze i chyba najważniejsze: wszystko co wrzucam na tego bloga, jest pisane przeze mnie. Napis Free Books Here mógł wprowadzić w błąd - zawiniłem. Prawdą jest, że każda powieść (dłuższa/krótsza) znajdująca się na tym blogu jest moja. Nie jestem złodziejem.
  Po drugie: jeśli ktoś ma jakieś pytania - proszę je zadać w komentarzu.
  To by było na tyle.
  Serdecznie zapraszam na nowy post :)

Bogowie Czasu

„Gdybym władał czasem, chciałbym zakończyć swój żywot”

  Z pustych oczodołów boga wysypywał się piasek. Ziarenka stukały o kamień, barwiąc go kolorem przekwitłej moreli. Umięśnione ramiona miarowo unosiły się i opadały, tworząc dziwny kokon osłaniający zdeformowaną sylwetkę.

   Ciało przyjaciela spoczywało w moich ramionach, a pojedyncze krople krwi żłobiły rdzawe zmarszczki na zmęczonej twarzy Nikogo. Popiół opadał na jego powieki, nadając skórze nienaturalny kolor.

  - Czy możesz mi pomóc? – spytałem cicho.

  Stwór pokręcił przecząco głową.

  - Głupie pytanie – westchnąłem.

  Bogowie nie powinni wysłuchiwać próśb śmiertelnych – przecież władali najniebezpieczniejszym orężem.

  Czas.. Piasek najlepiej oddawał jego strukturę. Życie pełne wspaniałych momentów, ideologii jak i wyobrażeń, niczym nie różniło się od krótkiej egzystencji Kogokolwiek. Jestem człowiekiem Wymyślonym, stworzonym przez Nic – dlaczego więc bóg miał mnie wysłuchać?

  Pustynia pełna jest przeróżnych historii.. Zarówno tych niezwykłych zasługujących na szacunek, jak i marnych, pozbawionych polotu powieści.

  Władców Czasu było trzech, każdy odpowiadał za co innego. Ja swe prośby skierowałem ku Przeszłości.

  ***

  Jako bóg zanurzyłem się w oceanie. Jego błękitne fale opłynęły moje ciało i głębiej wciągnęło je w odmęty. Chłodny płyn poddawał mej ocenie różne sytuacje, lecz nie potrafiłem zrezygnować z życia.

  Każda kropla była niemą historią, opowiedzianą mi przez Starca. Jako jednostka każda z nich wyjątkowa, dopiero jako ogół traciły sens.

  ***

  Przeżyłem życie, tak jak mi było pisane.

  Kamienny posąg wyłonił się z wody, wzbijając przy tym tumany pary. Nieruchome od wielu lat cielsko oplotły wodorosty, utrudniając postaci ruchy.  Smoki zaryczały wyzywająco, a rycerze wstrzymali oddech. Nie było pisane przeżyć im tej batalii.

  - Czy może być jeszcze gorzej? – mruknął mój duch.

  Widziałem piaskowego potwora, który zbliżał się do mnie. Nie miałem prawa mu się przeciwstawić – byłem człowiekiem, a nie bogiem.

  Zbroja Gumija wykonana ze spiżowego oddechu pękła na pół, raniąc odłamkami właściciela.

  - Wszystkich nas i tak przysypie piach – szepnąłem.

  Wziąłem do ręki oręż i pognałem w kierunku Golema. Jego ciało było niesamowitych rozmiarów, lecz i on musiał oddać hołd synowi Ravioru.

  Skała runęła zaledwie kilka kroków przede mną, lecz dzięki szczęściu udało mi się, uniknąć poważniejszych obrażeń.  Wzniosłem miecz ponad głowę, raniąc esencję potwora – tylko duchowe ostrze mogło pozbawić go życia.

  Oddałem swoją egzystencję Bogu.. Teraz gdy wypuszczam swego ducha, chciałem mu podziękować – dzięki niemu obroniłem swoją rodzinę.

PS. Jeśli chcecie znać odpowiedź na jakieś pytanie.. Piszcie w je kom :D