Skalny Kwiat

Skalny Kwiat

„Gdybym narodzony był z kamienia, lecz kwiatem zapragnął się stać, nie zrezygnowałbym z marzenia, na szale swe życie mogę dać”

  Brodą starca targał wiatr. Mędrzec stawiał kolejne kroki, przeoczając wrzaski szalejącej burzy. Żywioł nie był mu straszny, lubił jego towarzystwo.

  Świat wydawał się być zamknięty pod kopułą opadających kropli, wszędzie panował półmrok.

  Drewniana laska stukała miarowo o kamienne stopnie, nadając sytuacji niepowtarzalny wydźwięk. Mimo, że Gutyi wielokrotnie już odwiedzał Kurhan Skalnych, za każdym razem pamiętał go inaczej.

  Potężne wybrzuszenie znajdowało się nieopodal miasta. Kamienna skorupa swą wielkością dorównywała wietrznemu krabowi, a jej popękane ściany nierzadko przyrównywano do ludzkiej skóry. Szkarłatny na co dzień odcień powłoki, teraz przybrał brzydką, rdzawą barwę, która swym wyglądem do złudzenia przypominała zastygłą krew.

  W drobnych zagłębieniach zbierała się deszczówka, dając pożywkę dla okolicznych roślin. Tylko nieliczne kwiaty były w stanie wytrzymać równie ciężkie warunki, dlatego darzono je tak wielkim szacunkiem. Płatki Niebiańskich Lilii zdobiły grzbiet pagórka, co świadczyło o bogatej w minerały glebie. Kamienne rośliny wielce ceniono wśród Nikijczyków – były darem od boga.

  - Nawet na naszej przeklętej ziemi rosną kwiaty – prychnął starzec.

  Wreszcie dotarł do celu.

  Na środku Kurhanu znajdował się wiekowy obelisk, a na nim wyryto sentencję:

„Nasze czyny są wieczne,

I piękne jak skalny kwiat,

Nie uratowałem świata,

To mnie uratował świat”

  Mędrzec przyklęknął na jedno kolano i cicho pomodlił się w języku ki. Na jego pomarszczonej twarzy, zagościł uśmiech.

  - Dziękuję, Hamino.

  Mężczyzna sięgnął za pazuchę i wyciągnął pojedynczą Skalną Różę, którą położył przed obeliskiem.

  ***

  Opuszkami palców dotknąłem skamieniałego kwiatu. Był tak kruchy, że byle podmuch mógł połamać jego delikatną strukturę. Zielone żyłki rysowały się na liściach rośliny, przechodząc w czerwone wgniecenia, znajdujące się powyżej.

  - Dobrze się bawisz? – spytał dowódca.

  Pośpiesznie odwróciłem wzrok, spoglądając w twarz brodatemu mężczyźnie. Jego niebieskie oczy śledziły moje ruchy.

  - Oczywiście, że nie – pokręciłem głową.

  Kapitan wskazał dłonią miejsce w szeregu, a ja posłuchałem niemego rozkazu.

  - Żołnierze! – zaczął.

  Nigdy nie chciałem iść na wojnę, lecz zostałem do tego zmuszony.

  - Dziś jest ten dzień!

  Moim marzeniem był pokój, a nie walka.

  - By oddać swe życie!

  ***

  Gigantyczna postać unosiła się nad jeziorem.

  Posąg przedstawiał kwiat, którego powykręcane liście muskały taflę wody. Barwione szkło było głównym budulcem rzeźby.

  Owej wspaniałości nikt nie mógł dotknąć – gdyby tak się stało, twór zniknąłby. Mimo, że wykonany z kamienia był niezwykle delikatny i sami bogowie błagali by ludzie trzymali się od niego z daleka.

  I tak roślina rozrastała się, a jej przezroczyste ramiona sięgały niemal brzegów jeziora.

 Jednak nikt nie oglądał postaci. Wszyscy zapomnieli o jej istnieniu.




Grafiki źródło Google :)
muzyka tematyczna :) link