Kryształ - Pytania

Dziecko Kryształu

„A gdybym synem był kamienia i kamienne serce miał, chciałbym oddać się niebiosom – miłości najbardziej bym chciał”

  Światło przypuszczane przez pryzmat barwiło jaskinię kolorami tęczy. Obraz kryształowego sklepienia odbijała tafla nieruchomej wody, znajdująca się poniżej.

  Na środku pomieszczenia usiadł chłopiec. Delikatne dłonie zanurzył w chłodnym płynie, a następnie obmył swą dziecięcą twarz.

  - Widzisz mnie? – spytał nieśmiało głos.

  Shakan rozejrzał się – nikogo jednak nie dojrzał.

  - Popatrz w dół.

  Młodzieniec nieśmiało wykonał polecenie – w miejscu, gdzie powinien ujrzeć swoje oblicze, znajdowała się uśmiechnięta postać dziewczynki. Jej niebieskie włosy spływały falami na wątłe ramiona, a oczy choć pozbawione tęczówek były wielce urodziwe.

  - Nareszcie – westchnęła.

  - Jak to możliwe? – szepnął. – Przecież nie mogłaś się tu dostać.

  - Jestem tobą – rzekła obojętnie.

  ***

  Stalowe okowy oplotły moje nadgarstki, krępując ruchy.

  Komnata była pusta. Alabastrowe ściany przyglądały mi się wyzywająco, a niegdyś uwielbiani bogowie pluli mi w twarz.

  ***

  Gdy wstąpiłem na niebiosa

  i pustki dotknąć chciałem,

  zamiast boskich istot

  spotkałem się z kryształem.

  ***

  Niebieski ptak osiadł na mym sercu. Mimo, że wiatr bezlitośnie ranił me policzki, uśmiechnąłem się. Los nie miał nade mną władzy, ja byłem jego panem.

  Miecz wypadł mi z dłoni, zanurzając się po rękojeść w śniegu. Jego zdobiona głowica przygasła nieco, a szlachetne kamienie zniknęły pod warstwami puchu. Catriso ryknęła z wściekłością, rzucając się na resztę moich towarzyszy.

  Era ludzi dobiegła końca, a mi dane było zobaczyć ostatnie przedstawienie.

  Lodowe wilki ruszyły na pomoc swojej pani, bezlitośnie atakując niedobitki – wielu naszych straciło wolę walki i złożyło oręż u stóp bogini.

  Ja, Syn Kryształowej Ziemi nie chciałem żyć na kolanach. Wolałem oddać życie za znane mi ideały, niż żyć z bolesną świadomością niewoli. Moi synowie, moja żona – warto umrzeć za ich szczęście.

  - Oddam ci mą duszę Panie – szepnąłem. – Spełnij me życzenie, a oddam ci duszę.

  Niebiosa rozstąpiły się, powstrzymując boginię.

  ***

  Moje dłonie dotknęły chłodnej połaci kryształu. Mieniące się w nim barwy, były czymś niezwykłym.

  Ciemność, która spowiła świat, zdawała się pochłaniać również mnie.

 

  

Cześć :) Przepraszam, że tak późno to po 1 :)

Następny post będzie ciekawszy :) obiecuję :) Przypominam, że pytania możecie zadawać w komentarzach :) za każde będę wdzięczny :)

Niedługo będzie post o miłości :) ale w moim stylu :)
Grafiki źródło GOOGLE!